Kraj Tajlandia

Stolica: Bangkok
Powierzchnia: 514 000 km²
Ludność: 65 493 tys.
Waluta: baht tajski (THB), 1 baht = 100 satangów
Język: tajski
Napięcie: 220 V
Wiza: wiza nie jest wymagana (wymagany paszport)

Bangkok

Cieśnina Malakka

Hua Hin – Cha Am

Koh Samui

Krabi

Pattaya

Phuket

Równiny Centralne

Tajlandia Północna

Północna magia storczyków, niezapomnianych krajobrazów i emocjonujących spływów rzecznych.

Informacje ogólne

Tajlandia Północna łączy w sobie tereny historycznego królestwa Lan Na z szerokim bogactwem atrakcji przyrodniczych i kulturowych. Region ze względu na niepowtarzalny charakter, może być odbierany przez turystów jako zupełnie inny kraj nie mający nic wspólnego z masową turystyką południa. Uwagę zajmują przede wszystkim zapierające dech w piersiach krajobrazy, lasy, pola ryżowe oraz parki narodowe z bujną roślinnością. W wyniosłych górach można trafić na plemiona górskie, których styl życia wygląda tak jak przed setkami lat. Wiele miast charakteryzuje się rzadko spotykaną architekturą monowską i birmańską, a w tradycyjnych sklepikach dostępne są unikalne tkaniny i wyroby rzemieślnicze. Dodatkowy zachwyt budzą świątynie ukryte wśród dzikiej przyrody, malownicze wzgórza pokryte storczykami oraz trudno dostępna dżungla z bystrymi rzekami idealnie nadającymi się na spływy.

Region położony na północy Tajlandii łączy się granicami z Równinami Centralnymi na południu, Tajlandią Wschodnią na wschodzie oraz Birmą i Laosem po stronie północnej i zachodniej, gdzie przeważają zalesione stoki kontrastujące z łagodnymi pejzażami dolin Ping i Taeng. W parku narodowym Tajlandii Północnej, położonym nieopodal stolicy kraju, wznosi się majestatyczna i najwyższa góra Doi Inthanon, a klimat samego rezerwatu zachęca do błogiego odpoczynku i dłuższego pobytu. Zwiedzanie północy kraju jest nie lada wyzwaniem pełnym przygód i wielu wrażeń.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Przez góry Tajlandii Północnej, Birmę i południowo-zachodnie Chiny aż do morza podróżowały przed laty liczne karawany kupieckie. Zanim w latach 20. XX wieku powstała kolej na północ można było dostać się wyłącznie rzeką. Dzisiaj w tym miejscu przebiega szeroka autostrada prowadząca przez potężny most do stolicy kraju. Historię Tajlandii Północnej najlepiej obrazuje jej stolica, czyli Chiang Mai łącząca w sobie uroki nowoczesnej metropolii oraz zabytkowego miasta, w którym można wybrać się na nocny bazar, nauczyć przyrządzania tajskich potraw, podszkolić język tajski i oddać się buddyjskiej medytacji. Drugie miasto Tajlandii pod względem wielkości oferuje turystom wiele. Chociaż jest mniejsze od Bangkoku można w nim znaleźć ponad setkę buddyjskich świątyń oraz starówkę zachęcającą do spacerów. Miasto-dusza dawnego królestwa Lan Na założył w 1292 r. laotański książę Mengrai podporządkowując sobie wcześniejsze imperium Haripunchai. Pomimo iż kolejny władca, król Tiloka, postawił na rozwój miasta w dobie sztuki, rzemiosła i buddyzmu,  spustoszeń dokonała wojna z Birmą, która przejęła władzę aż do roku 1774. Kiedy wojska birmańskie ostatecznie opuściły region, nowi władcy zaczęli sukcesywnie przywracać dawną świetność. Chiang Mai do lat 30. XX w. utrzymywało niezależność od Bangkoku i dopiero po tym okresie zostało przyłączone do państwa Tajlandii. Na turystów czeka ciekawa starówka wokół, której kursują riksze z kabinami obwożące turystów po mieście. Wiele świątyń zachowało dekoracje w stylu birmańskim, najcenniejsze z nich to: Wat Saen Fang, Wat Bupparam i Wat Chedowan. Turyści zainteresowani architekturą buddyjskich miejsc sakralnych powinni szczegółowo zaplanować wycieczkę z racji dużej ilości i atrakcyjności zabytkowych budynków. Oficjalnym wejściem do starego miasta jest odnowiona brama Tha Phae, w okolicy której zadomowiły się świetne kawiarnie i restauracje wyspecjalizowane w tajlandzkich specjałach kulinarnych. Jeżeli brakuje czasu na szczegółowe zwiedzanie wszystkich świątyń w obrębie starówki, najlepiej jest wynająć rikszę i pobieżnie zobaczyć większość „watów”, których w obrębie murów miejskich jest kilkadziesiąt. Warto zapamiętać, że najsłynniejszym zabytkiem miasta jest zespół świątynny Wat Phra Sing założony w 1345 r. w celu ustanowienia centrum religijnego królestw Lan Na. Przynajmniej z ciekawości trzeba zajrzeć na egzotyczny dla turystów z Europy bazar Warowot oraz największe nocne targowisko w Tajlandii, a także przespacerować się ruchliwą ulicą Tha Phae Road będącą sercem handlowym dzielnicy. Turyści by odpocząć zatrzymują się często przy pomniku Trzech króli, przed którym modlili się władcy z czasów królestwa Lan Na, natomiast piechurzy z większym zapasem sił wspinają się do świątyni Wat Doi Suthep, w której odbywają się ważne święta religijne. Z powstaniem „watu” wiąże się legenda, według której „biały słoń” miał zatrąbić i okrążyć to miejsce trzy razy, by później wyzionąć ducha i zapoczątkować kult religijny. Wspinaczka po wysokich schodach nagrodzona jest widokami godnymi fotograficznego kadru. W Chiang Mai znajduje się także najciekawszy w Tajlandii ogród zoologiczny i kilka ciekawych muzeów, niemniej warto pojawić się na jakimś prowincjonalnym targu, by podglądnąć walki kogutów i pokazy zaklinaczy węży. Interesujące mogą być także odwiedziny w tajskiej szkole gotowania i zgłębianie kulinarnych przepisów.

Kuchnia

Kuchnia tajska ma tę zaletę, że nie jest w Polsce dobrze znana, przez co turyści wybierający się do Tajlandii mogą oszaleć na jej punkcie. Intensywność smaków w powiązaniu z warzywami i egzotycznymi gatunkami owoców daje mieszankę odzwierciedlającą przede wszystkim obraz życia odległego kraju, ale także całą gamę potraw, których liczby nie byłby w stanie zliczyć żaden wyrafinowany podróżnik. Podobnie jest z dzienną ilością posiłków, dlatego nie ma stałych godzin przyrządzania dań, a czas otwarcia restauracji również bywa różny. Potrawy są wręcz rzeźbione z najrozmaitszych składników, najczęściej są ostre i obficie doprawione chili.

Niezależnie od miejsca pobytu, w restauracjach można zamówić dania pochodzące z najodleglejszych zakątków królestwa. Restauratorzy są wyczuleni na normy sanitarne, dlatego serwują najświeższe potrawy, niemniej jednak z przydrożnych jadłodajni, podobnie jak z usług ulicznych sprzedawców należy korzystać z dużą ostrożnością.

Tajlandczycy lubią biesiadować, długo spożywać potrawy i korzystać z szerokiego wachlarza ich różnorodności, dlatego zawsze warto jeść w jak największym towarzystwie, by skosztować jak najwięcej potraw. Dania w takich sytuacjach są w tradycyjny sposób ustawiane na macie rozłożonej na podłodze i z powodzeniem można próbować każdego z nich.

Tajlandia ma tradycje kulinarne pochodzące z Chin, Laosu, Birmy i Indii, a kucharze najczęściej kierują się zasadą „5 smaków”, której harmonia polega na starannym dobieraniu: słodyczy, ostrości, kwaśności, słoności i goryczy. Tradycja nakazuje jadanie z tzw. woka, czyli naczynia przypominającego miskę z uchwytami do szybkiego przyrządzania potraw na ogniu. W większości przypadków jednak każdy dostaje miseczkę ryżu i sam dobiera sobie pozostałe składniki.

Tajskie kompozycje kulinarne bazują najczęściej na ryżu – kow, mleku kokosowym, owocach morza oraz kombinacji sosów curry, do których zamiast czystej soli używany jest słony sos rybny nam plaa. Ryż przygotowywany jest na „sto” różnych sposobów, a wszystkie dodatki wzbogacone są aromatycznymi przyprawami i ziołami, gdyż Tajowie wierzą w zdrowotne i magiczne znaczenie takich składników. Warto pamiętać, że niektóre dania spożywa się palcami i przykładowo jest to gęsty, kleisty ryż, który lepi się prawą ręką w niewielkie kulki i macza następnie w podanych sosach. Dania z takimi dodatkami jak curry są filarem kuchni, a najbardziej znanym daniem jest gęsty sos z kurczakiem i pokrojonym bakłażanem – kaeng kiaw wan kai. Przykładowo w restauracyjnym menu można rozróżnić curry czerwone z mięsem wołowym lub wieprzowym kaeng pet oraz curry z posmakiem kokosu przygotowane na sucho – phanaeng.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Wpływy Birmy widać na przykład w potrawce z wieprzowiny z sosem curry, imbirem, kurkumą i tamaryndem, natomiast portugalskimi korzeniami charakteryzuje się muu pat priaw wan – wieprzowina przyrządzona na słodko-kwaśno. Turyści często rozglądają się za tom kha kai – gęstym curry na bazie mleczka kokosowego z kurczakiem i ciekawą odmianą trawy jaką jest palczatka kosmata. Warto również spróbować tajskiej zupy z krewetkami i pomidorami przyprawioną kolendrą, palczatką cytrynową i chili, która po ugotowaniu podawana jest wraz z niewielkim kociołkiem. Głodni turyści z pewnością ulegną duszonej w bananowym liściu zapiekance z owoców morza, kawałków ryb i skorupiaków w przecierze kokosowym – ho mok talay.

Pałeczki są używane w Tajlandii tylko do jedzenia makaronu – phat, który wprowadzili Chińczycy, a bardzo często można go kupić w niewielkich sklepikach otwartych na oścież. Makaron może być podawany na sucho, mokro lub w postaci zupy, a najznamienitsze dania to: pat tai – smażony w woku z tofu (twarożkiem sojowym), siekanymi jarzynami i suszonymi krewetkami, bami haeng mu daeng – pszeniczny makaron z plastrami czerwonej wieprzowiny czy pad see yoo – tzw. chiński makaron w sojowym sosie.

Dodatkiem do dań są wspaniałe, wytrawne sałatki tajlandzkie zwane yam, do których używa się beztłuszczowych sosów i najczęściej jest to sos sojowy, rybny lub wytworzony z limonki. Smaczna jest przede wszystkim yam thalay – sałatka z ugotowanych owoców morza ułożonych na liściach sałaty lub so tam – sałatka z papai połączona z chili i kawałkami kurczaka.

Turyści z Polski z pewnością zainteresują się egzotycznymi owocami, gdyż oprócz znanych w Europie bananów i arbuzów można rozkoszować się smakiem papai, kantalupy, mangostanu, pomelo, rambutanu, gujawy czy owoców longan. Na bazie tych owoców powstają również orzeźwiające soki. Po kulinarnych podbojach warto na trawienie sięgnąć po coś mocniejszego. Może alkoholowy rynek tajlandzki nie jest oszałamiający, niemniej najczęściej pija się piwo Singha, Kloster i Chang lub whisky Saeng Thip. Popularna, szczególnie wśród mężczyzn, jest wódka z ryżu zwana mekhong, a także rum o egzotycznej nazwie Sang Som.

Prawdziwym wyzwaniem jest natomiast wypicie kawy, która jest gęstym, smolistym i mocnym płynem z dodatkiem cykorii, chociaż prawdziwy jej skład dla większości turystów pozostaje wielką tajemnicą.

Obyczaje

Dla obcokrajowców spotkanie z kulturą i tajlandzkimi obyczajami może okazać się ciekawym i niespodziewanym doświadczeniem. Tajlandia w swojej historii narodowej uniknęła długich okupacji i wojen w odróżnieniu od sąsiednich regionów, dlatego jej mieszkańcy uważają, że mieszkają w „kraju wolnych ludzi” i przyjaźnie, z uśmiechem na twarzy odnoszą się do turystów. Wśród Tajów można czuć się bezpiecznie i bezgranicznie oddać się zabawie i radości skrywającej się pod określeniem sanuk, chociaż należy pamiętać, że sam uśmiech w Tajlandii ma kilkanaście znaczeń i może wyrażać również smutek. Ważne jest także postępowanie mieszkańców Tajlandii, prowadzące do łagodzenia wszelkich konfliktów i nieporozumień, określane jako mai pen rai. Często w trudnych sytuacjach można zobaczyć uśmiechniętych Tajów próbujących pomóc zakłopotanemu turyście i starających się rozładować kłopotliwą sytuację. Warto z takiej pomocy skorzystać, gdyż bardzo często może ona okazać się bardzo przydatna.

Przywiązanie do tradycji i narodu można zaobserwować każdego ranka, gdy w większości miast na maszty wciągana jest flaga państwowa symbolizująca buddyzm, ziemię, lud i monarchię. Tradycyjna jest także religia obowiązująca w Tajlandii, mająca silny wpływ na stosunek do życia. Chociaż w kraju żyje kilka grup etnicznych posługujących się różnymi dialektami, to łączy je kultura, wartości społeczne i przede wszystkim buddyzm wytyczający drogę postępowania i będący podstawą codziennego życia. Dlatego turyści odwiedzający ten piękny kraj powinni szanować obyczaje z tym związane. Niektóre, nawet nieświadome zachowania, mogą być źle odbierane czy nawet piętnowane, dlatego przed zwiedzaniem świątyń należy zdjąć buty i zadbać o odpowiedni strój z długimi rękawami, spodniami i skromnymi sukienkami zakrywającymi ramiona u kobiet. Odpowiedni ubiór obowiązuje również w muzeach, ambasadach, instytucjach i oficjalnych restauracjach. Z szacunkiem należy podchodzić do posągów Buddy, w żadnym wypadku nie można ich dotykać, a fotografować należy dyskretnie, bez zwracania na siebie uwagi. Turystów może zdziwić powszechna obecność mnichów, którzy nawet w komunikacji publicznej mają swoje miejsca, niemniej obowiązuje ich surowa zasada czystości, dlatego pod żadnym pozorem nie można dotknąć nawet stroju mnicha, co w szczególności dotyczy kobiet.

Z racji tego, że głowa w buddyzmie i hinduizmie jest ośrodkiem mądrości również nie wolno dotykać czy klepać tej części ciała, by nie wywołać niepotrzebnego napięcia, chociaż w europejskiej kulturze jest to zupełnie normalny i przyjacielski gest. Z kolei za niestosowne uchodzi zakładanie nogi na nogę czy kopnięcie czegoś w gniewie, a tym bardziej skierowanie stóp w stronę Buddy. Wiąże się to z tym, że stopy są pod względem duchowym uważane za najniższą część ciała. Tajowie podają większość przedmiotów prawą ręką, gdyż lewą uważają za „nieczystą” przeznaczoną do używania w toalecie – wypadałoby, żeby turyści postępowali tak samo.

Na słyszane powitanie wai nie należy odpowiadać, a jedynie uśmiechnąć się przyjaźnie. Warto również nauczyć się kilku słów powitalnych odnoszących się do kobiety: sawadee ka i do mężczyzny sawadee krap. Najlepiej używać ogólnego powitania i pożegnania sawadee z lekkim skłonem i dłońmi w modlitewnym geście dotykającymi czubka nosa. Tajowie zwracają się do wszystkich po imieniu i w taki właśnie sposób najlepiej odwzajemniać kontakty z tymi otwartymi ludźmi, dodając na początku słówko khun oznaczające „szanowny/szanowna”.

Chociaż Tajowie tolerują krytykę społeczeństwa, nietaktem jest żartowanie z rodziny królewskiej, a tym bardziej obrażanie monarchii, co może nawet skutkować problemami z prawem. W miejscach publicznych lepiej nie podnosić głosu i głośno nie gestykulować, by nie wzbudzać niczyjej uwagi. Podobnie jest z całowaniem się i przytulaniem, niemniej czynności takie w dyskotekach i barach są dopuszczalne.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

W Tajlandii obowiązuje bardzo ważna etykieta zachowania się przy stole, a jej łamanie świadczy o ignorancji współbiesiadników. Nietaktem jest jedzenie kęsów widelcem trzymanym w prawej dłoni. Widelec służy wyłącznie do nakładania jedzenia na łyżkę, którą trzyma się w prawej ręce, natomiast noże podawane są tylko do dań europejskich. Kiedy posiłki podane są na dużym talerzu stosowniej jest nakładać sobie sukcesywnie mniejsze porcje niż na raz jedną dużą.

W całym kraju obowiązuje zakaz palenia papierosów w lokalach, na dworcach, i w różnego rodzaju instytucjach, a złamanie zakazu grozi wysokimi karami finansowymi.

Tradycyjnym elementem tajskiej kultury jest masaż, z którego korzysta wielu turystów. Taka forma poprawia nie tylko samopoczucie, ale jest także jedną z gałęzi tradycyjnej medycyny tego kraju, więc warto wydać „parę bahatów” na taką niebiańską przyjemność. W wielu miejscach można spotkać wirtuozów masażu dokonujących cudów na podróżnikach skarżących się na dolegliwości.

Ważnym elementem mocno zaznaczonym w tradycji tajlandzkiej jest boks i tradycyjne sztuki walki mające wymiar niemalże rytualny, a także ludowe przedstawienia teatralne li-khe i pełen wdzięku balet lakhon. Dużą popularnością, szczególnie wśród młodych chłopców, cieszy się natomiast takraw – dyscyplina podobna do piłki nożnej, siatkówki i gimnastyki polegająca na grze ratanową piłeczką.

Region Tajlandii Północnej zamieszkują liczne plemiona górskie, które mają własne zwyczaje, tradycje, ubiór, język i wierzenia. Można się z nimi zapoznać na specjalnych wyprawach organizowanych przez poszczególne agencje turystyczne. Jedną z atrakcji poznawania niezwykle barwnej kultury górskich plemion jest uczestnictwo w warsztatach rzemieślniczych i kulinarnych. Warto przy okazji podglądnąć niektóre zwyczaje. Od razu rzuca się w oczy status kobiet, który przeważnie jest określany przez noszone stroje. Ubiór odnosi się na przykład do przynależności do konkretnego plemienia, świadczy o hierarchii społecznej, wieku i położeniu ojczystej miejscowości. Wiele kobiet z plemienia Padaung nosi na szyjach zwoje mosiądzu wywołujące optyczne złudzenie wydłużania szyi, ceremonialne stroje z turbanami i ręcznie wykonaną biżuterią charakteryzują plemiona Lisu, natomiast zamężna kobiety Akha noszą nakrycia głowy ozdobione srebrnymi monetami. Niezwykle interesującym zajęciem jest barwienie tkanin „ikat”, które można zobaczyć w wioskach ludu Karen. Podróżując po Tajlandii Północnej warto zatem zwracać uwagę na interesujące aspekty związane z tajskimi obyczajami, które prezentują się wyjątkowo egzotycznie.

Aktywny wypoczynek

Chociaż region nie ma bezpośredniego dostępu do morza dysponuje terenami, na których z powodzeniem można uprawiać turystykę rowerową i pieszą. Turyści poszukujący skoku adrenaliny powinni zainteresować się raftingiem i spływami na tratwach. Urok Tajlandii Północnej łączy się przede wszystkim z górzystym ukształtowania terenu, które doskonale nadaje się do trekkingowych wypraw różnego rodzaju. W takich wycieczkach specjalizuje się wiele lokalnych biur turystycznych organizujących eskapady zarówno kilkugodzinne, jak i kilkudniowe, zależące od poziomu przygotowania i kondycji fizycznej. Największym zainteresowaniem cieszą się spływy rzekami i przejażdżki na słoniu. Przed taką wycieczką najlepiej zwiedzić Muzeum Plemion Górskich w Chiang Mai, by pozyskać niezbędne informacje i zapoznać się ze specyfiką wypraw. Jednym z najciekawszych punktów startowych do wypraw w góry i na spływy rzekami Saluin i Yam jest miasteczko Mae Sariang. Pełne wrażeń są także spływy na bambusowych tratwach rzeką Kok aż do miasta Chiang Rai.

Wycieczki Fakultatywne

Park Narodowy Doi Suthep-Doi Pui – w okolicy Chiang Mai znajduje się mnóstwo ciekawych miejsc, którym warto poświęcić turystyczną uwagę. Jednym z nich jest rezerwat przyrody z wieloma trasami spacerowymi i trekkingowymi. Można się tam wybrać zarówno z kilkugodzinną wizytą, jak i na kilkudniową wycieczkę pełną ryzykownych, ale pasjonujących przygód. Jedna z malowniczych tras prowadzi na górę Doi Suthep nazwaną tak od imienia pustelnika, który żył tam przez wiele lat i doprowadził do powstania miejsca kultu religijnego. Oprócz samej świątyni Wat Doi Suthep okolica oferuje czyste powietrze, wspaniałe widoki oraz przejażdżkę kolejką. Warto również pofatygować się do leżącego kilka kilometrów dalej królewskiego pałacu Phuping ze wspaniałymi ogrodami róż i storczyków. Dodatkowymi atrakcjami parku są wodospady Monthathon oraz interesujące wsie rzemieślników, w których można zakupić misternie wykonane przedmioty.

Park Narodowy Doi Inthanon – przepiękne tereny rezerwatu przyrody położone są 60 km od Chiang Mai. Największym skarbem parku jest najwyższa góra Tajlandii Doi Inthanon wznosząca się do wysokości 2565 m n.p.m. Podczas długich wędrówek można obserwować kwitnące wiosną dzikie kwiaty, wodospady ukryte wśród bujnej roślinności, wiele gatunków zwierząt oraz kilkudziesięciometrowe kaskady na rzece Mae Klang. Najwięcej emocji budzą wodospady Sriphum oraz Vachiratarn, a także wznoszące się przed szczytem marmurowe „czedi” wzniesione dla uczczenia 60. urodzin króla.

Dolina Mae Sa – wiele hoteli i biur turystycznych organizuje jednodniowe wycieczki w okolicę doliny Mae Sa położonej około 30 km na północ od Chiang Mai. Turyści mogą między innymi zwiedzić zjawiskowe Ogrody Botaniczne im. Królowej Sirikit, hodowlę węży, obóz słoni oraz malowniczo położone wodospady Mae Sa.

Mae Hong Son – ciekawa prowincja Tajlandii położona w górach blisko granicy z Birmą. Do samego miasta będącego enklawą handlową i ważnym ośrodkiem turystycznym zaglądają podróżnicy, którzy chcą poznać odległe góry, malownicze doliny rzeczne, tajemnicze jaskinie, wodospady i odcięte od świata górskie wioski. W Mae Hon Son zwanym „Miastem Trzech Mgiełek” działają liczne biura podróży, a nocleg można znaleźć w świetnie prosperujących hotelach. Wielu turystów wypoczywa nad wodami pobliskiego jeziora Chong Kham, w okolicy którego przy okazji można zwiedzić dwie interesujące świątynie: Wat Chong Klang z kilkudziesięcioma figurami przedstawiającymi różne postaci oraz Wat Chong Kham z 5-metrowym posągiem siedzącego Buddy. Okolica obfituje w wiele dodatkowych atrakcji, takich jak gorące źródła Pha Pang, spływy rzeką Pai, wodospady Pha Sua, a także górskie wioski, w których mieszkają różne plemiona północy. Poszczególne biura podróży organizują emocjonujące wycieczki mające na celu poznanie kultury i obyczajów plemion Akha, Hmong, Karen czy Lisu.

Park Narodowy Tham Lot – rzeka Nam Lang przed wiekami wyrzeźbiła zadziwiającą krainę pełną rozmaitych form skalnych oraz najsłynniejszych w Tajlandii jaskiń odwiedzanych przez doświadczonych grotołazów oraz turystów pragnących zgłębić tropikalny świat trudno dostępnych terenów. Na turystycznych odkrywców czekają między innymi labirynty kanionów z wijącymi rzekami, po których organizowane są pełne przygód spływy. Najciekawsze jaskinie, w tym najbardziej znaną jaskinię Tham Lot, można zwiedzać wyłącznie z przewodnikiem, którego można znaleźć przy wejściu do parku lub zamówić w hotelach czy biurach turystycznych. W tajemniczych jaskiniach odkryto między innymi tekowe trumny pochodzące sprzed wielu lat. Miejscowi uważają, że są one dziełem duchów, co dodatkowo dodaje dreszczu emocji podczas zwiedzania.

Chiang Rai – miasto założone w 1262 r. przez króla Mengrai miało być sercem królestwa Lan Na. Tak się jednak nie stało, a funkcję stolicy przejęło Chiang Mai. Chociaż osada pozostawała na uboczu wybudowano tam wiele ciekawych świątyń. Turyści najchętniej odwiedzają Wat Phra Kaeo, w którym przez wiele lat znajdował się posąg Szmaragdowego Buddy, przewieziony później do Bangkoku. Warto przynajmniej z zewnątrz zobaczyć kilka mniejszych „watów” oraz zajrzeć do Ośrodka Kształcenia Plemion Górskich, w którym można poznać historię ludzi żyjących w niedostępnych wioskach i zakupić wyrabiane przez nich przedmioty. Wiele lokalnych biur podróży do takich wiosek organizuje wycieczki, które połączone są z obserwacją codziennego życia plemiennego oraz obejmują uczestnictwo w zajęciach rzemieślniczych.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Złoty trójkąt – nazwa tego ciekawego miejsca tworzy w turystycznych głowach atmosferę tajemnicy i zagadki. Słynny „Złoty Trójkąt” to granica między Tajlandią, Birmą i Laosem oraz górzysty obszar, który zasłyną z produkcji opium i stał się tematem niejednej powieści sensacyjnej czy filmu szpiegowskiego o kartelach narkotykowych. Początkowo opium, podobnie jak tajlandzkie przyprawy, było towarem handlowym, który zdelegalizowano dopiero na początku XX w. Od tego czasu nielegalnym narkotykiem zainteresowały się grupy przestępcze tworzące uprawy na trudno dostępnych terenach. Po wojnach narkotykowych pozostała tylko legenda, z którą chcą zapoznać się turyści przybywający między innymi na wypoczynek do miasta Sop Ruak. O dramatycznej i jednocześnie romantycznej historii „Złotego Trójkąta” można dowiedzieć się nieco więcej w Muzeum Opium.

Doi Tung – niewielka miejscowość, do której zaglądają turyści, by zwiedzić królewską willę z barwnym ogrodem w stylu angielskim.

Park Historyczny Kamphaeng Phet – magiczne miejsce skrywające wiele ciekawych świątyń buddyjskich zarówno w obrębie miasta, jak i w parku historycznym poza jego granicami. Miejscowość położona 85 km od Sukhothai, założona w 1347 r., poza wspaniałymi zabytkami „złotego wieku” oferuje turystom Narodowe Muzeum Miasta eksponujące sztukę rzemieślniczą prowincji oraz Muzeum Narodowe  Kamphaeng Phet z bogatymi zbiorami pochodzącymi z prehistorycznych okresów.

Phitsanulok – jedno z głównych miast Równin Centralnych i ważny węzeł komunikacyjny leżący nad rzeką Nan. W okresie panowania Królestwa Syjamu w mieście urodził się król Neresuan Wielki sprawujący władzę przez wiele lat. Pomimo nowoczesnego wyglądu, w wielu miejscach zachowały się ciekawe zabytki z tego okresu, które warto zwiedzić podczas krótkiej wycieczki. Turyści w pierwszej kolejności powinni zwiedzić imponującą świątynię Wat Phra Si Rattana Mahathat pochodzącą z czasów Ajjuthai, której atrakcją jest głęboko czczony posąg Buddy. Cudowne wnętrza nasycone są różnymi barwami i malowidłami uchodzącymi za przykład piękna i misternego wykonania charakteryzującego ten okres tajskiej sztuki. W celu przybliżenia sobie tajlandzkiej kultury warto zajrzeć do Muzeum Folkloru im. Starszego Sierżanta Thawee z ekspozycją przedmiotów codziennego użytku i ludowych wyrobów rzemieślniczych. Owocny w ciekawe zdjęcia może okazać się spacer nad rzekę Nan, przy której brzegach spokojnie kołyszą się tradycyjne domy na wodzie.

Si Satchanalai – miasto założone w XIII w. pełniło rolę siedziby królów Sukhothaju. Liczba świątyń i wielkość królewskiego klasztoru wskazują, że w okresie świetności osada miała potężne znaczenie polityczne i religijne. Turystów z pewnością ucieszy odrestaurowany charakter ruin, po których przyjemnie spaceruje się i podziwia dawną architekturę. Warto na początku wstąpić do niewielkiego muzeum, by zobaczyć makietę miasta z czasów świetności, a później udać się w historyczną podróż po „świątyni otoczonej przez słonie”, „świątyni gór ognia” oraz budowli o nazwie „siedem rzędów czedi”. W wielu miejscach można zapoznać się z malowidłami przedstawiającymi sceny z życia Buddy i podziwiać charakterystyczny styl Sukhothai. Koniecznie trzeba wspiąć się do świątyni Wat Suwan Khiri, by z wyższej perspektywy spojrzeć na morze ruin rozciągające się wśród bujnej roślinności po niemalże sam horyzont. Teren jest tak rozległy i obfitujący w wiele ciekawych miejsc, że jego powierzchnię najlepiej przemierzyć wynajętym rowerem.

Sukhothai – pierwsze niezależne królestwo Tajów, leżące 450 km na północ od Bangkoku, do dziś pozostaje symbolem „złotego wieku” tajlandzkiej kultury. Dzięki staraniom UNESCO odrestaurowano najważniejsze zabytki będące powodem wyprawy w egzotyczny region Równin Centralnych. Stworzono między innymi Park Historyczny, w którym mieszczą się najwspanialsze przykłady sztuki i architektury tej części Azji. Początki miasta sięgają 1238 r., kiedy dwaj tajscy książęta w celu uniezależnienia się od panowania Khmerów założyli w tym miejscu osadę pozostającą pod wpływami królestwa Ajutthai. Złoty wiek przypadł na czasy panowania króla Ramy Kamhenga (przełom XIII i XIV w.), kiedy najprężniej rozwinęła się sztuka, religia i polityka. Architektura osiągnęła wyżyny za panowania króla Mahalithaja w połowie XIV, stawiając miasto na pierwszym miejscu w buddyjskim świecie, chociaż w późniejszym czasie oddało schedę na rzecz Ajutthai. W tych okresach większość domów budowano z drewna, dlatego nie przetrwały do czasów dzisiejszych, niemniej przed turystami swoje podwoje otwiera imponujący Park Historyczny dzielący się na kilka stref. Zwiedzanie najlepiej zacząć od Muzeum Narodowego Ramy Kamhenga, którego zbiory są doskonałym wprowadzeniem do wędrówki po „starym mieście”. Wśród eksponatów można obejrzeć między innymi wiele posągów Buddy oraz makiety Sukhothai sprzed wieków. Pod względem turystycznym najciekawsza jest centralna część parku z olbrzymim zespołem świątynnym Wat Mahathat, będącym przed wiekami sercem politycznym i duchowym królestwa. Po dawnej świetności pozostały ruiny około 200 „czedi”, czyli kopulastych budowli przeznaczonych na święte relikwie Buddy, prochy królów i świętych. Budynki takie zazwyczaj mają kształt dzwonu ustawionego na kwadratowych lub okrągłych tarasach o zmniejszających się wymiarach i są nieodłącznym elementem tajlandzkich miast. Wśród pozostałych zabytków ciekawym tematem fotograficznym mogą być fundamenty królewskiego pałacu oraz Wat Si Sawai – sanktuarium otoczone głęboką fosą, poświęcone w pierwotnym okresie hinduistycznym bóstwom czczonym przez Khmerów, a w późniejszym zaadaptowane na potrzeby buddyzmu. Warto także zatrzymać się przy „klasztorze srebrnego jeziora” położonym na małej wysepce sztucznego jeziora oraz spojrzeć na mistyczny posąg Buddy w świątyni Wat Sa Si. Budynków sakralnych w parku, jak i w pozostałej części miasta, jest cała masa, dlatego najlepiej zwiedzić je za pomocą wynajętego roweru, by później przy filiżance dobrej kawy lub herbaty w muzealnej kawiarence przemyśleć dzieje starego miasta.

Najczęściej Zadawane Pytania

Kiedy najlepiej wybrać się do Tajlandii Północnej?
Do Tajlandii Północnej najlepiej wybrać się w miesiącach od listopada do marca, kiedy temperatury sprzyjają podróżowaniu. Od czerwca do października w regionie występują ulewne deszcze utrudniające poznawanie kraju.

Jaka waluta obowiązuje w Tajlandii i jakie są orientacyjne ceny?
Walutą Tajlandii jest baht tajski (THB), 1 baht =100 satangów. Dla turystów z zachodu ceny w Tajlandii nie są wygórowane, a koszty wyżywienia i zakwaterowania, w porównaniu do biletów lotniczych, są tanie.

Gdzie i jakie pamiątki kupić w Tajlandii Północnej?
Wybór pamiątek w Tajlandii jest bardzo duży, a jakość wyrobów i przystępne ceny zachęcają do robienia zakupów. Można je kupić na straganach mniejszych miast, w sklepach rzemieślniczych specjalizujących się w pamiątkach i wielkich centrach handlowych nastawionych na ruch turystyczny. Najbardziej pożądane są wyroby rzemiosła artystycznego i dzieła sztuki. W niemalże każdym zakątku tego egzotycznego kraju można kupić biżuterię wysadzaną drogimi kamieniami, srebrne misy, przezroczystą, seledynową porcelanę, misternie wykonane figurki Buddy czy tajską odzież z delikatnego jedwabiu i doskonałej bawełny. W sprzedaży dostępny jest szeroki wybór wzorów zarówno nowoczesnych, jak i tradycyjnych. Turyści poszukują także trójkątnych poduszek, wyrobów artystycznych górskich plemion, rattanowych plecionek oraz rękodzielniczych wyrobów z cyny.  Egzotyczną pamiątką może być elegancka portmonetka wykonana z wytrzymałej trawy „yan lipao”, wyroby z laki czy unikalne dzieła sztuki, jakimi są maski „khon”. Z jedwabiu i papieru „sa” wytwarza się także poszukiwane przez turystów parasolki i wachlarze. W większości sklepów z pamiątkami i warsztatach rzemieślniczych warto pokusić się o targowanie, gdyż Tajlandczycy z dobrego serca obniżają ceny, a przy okazji można nieco poznać tajską kulturę.

Doskonałym miejscem na zrobienie zakupów są bazar Warowot i największe nocne targowisko w Tajlandii, znajdujące się w Chiang Mai. Turyści poszukujący misternie wykonanych przedmiotów powinni zajrzeć do wiosek rzemieślniczych w Narodowym Parku Doi Suthep-Doi Pui. Można tam znaleźć między innymi drewniane rzeźby, starannie wykonane filigrany, ceramikę, wyroby ze srebra i tajlandzki jedwab. Najwięcej sklepów znajduje się przy drodze między Chiang Mai a wsią San Kamphaeng. Warto również rozglądnąć się za haftami plemienia Hmong, mosiężnymi pierścieniami plemienia Padaung, tekstyliami Lisu czy bawełną Akha.

Jaki czas obowiązuje w Tajlandii?
W lecie do czasu polskiego dodajemy 5, a zimą 6 godzin.

Jak poruszać się po Tajlandii Północnej?
Wygodnym sposobem przemieszczania się jest kolej, która uchodzi za tani sposób podróżowania. Wycieczka pociągiem może być wspaniałym wprowadzeniem w poznawaniu krajobrazów Tajlandii. Przez Równiny Centralne poprowadzona jest linia północna zaczynająca się w Bangkoku prowadząca do Tajlandii Północnej i Chiang Mai, między innymi przez Ajutthaję, Lop Buri, Nakhon Sawan i Phitsanulok.

Do mniejszych miast można dojechać autobusem, chociaż dłuższe odległości lepiej pokonuje się pociągiem lub samolotem. Warto korzystać z prywatnych przewoźników, którzy zapewniają szybsze połączenia między miejscowościami turystycznymi.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

W dużych miastach najlepiej skorzystać z transportu lokalnego. Taksówki są w sumie rzadkością, zastępują je w znacznej mierze trójkołowe „samlor”  –  riksze napędzane siłą ludzkich mięśni. Innym rozwiązaniem są napędzane silnikiem charakterystyczne „tuk tuk” różniące się wyglądem w poszczególnych regionach. Na wielu drogach można spotkać jeszcze inny środek komunikacji jakim są tzw. „songtaews”, czyli półciężarówki z ławkami na krytej pace. Warto pamiętać, że przystanki na trasie takiego dwurzędowca ustalają przeważnie sami pasażerowie.

Najlepszym sposobem na zwiedzenie okolic jest wypożyczenie samochodu, chociaż wiąże się to z pewnym ryzykiem. W centrach turystycznych działają międzynarodowe wypożyczalnie, niemniej warto poszukać atrakcyjnych cen i dużych rabatów w mniejszych kurortach. Należy jednak pamiętać, że najlepiej podpisywać, po wcześniejszym dokładnym zapoznaniu się, wyłącznie umowy angielskojęzyczne, gdyż turyści podpisujący dokumenty w języku lokalnym często padają ofiarami oszustw ze strony wypożyczalni. Przy wypożyczeniu samochodu wymagany jest depozyt w postaci paszportu, dlatego w razie jakichś nieprzewidzianych zdarzeń może być problem z jego odzyskaniem.

Należy pamiętać, że w Tajlandii obowiązuje ruch lewostronny, wymagane jest międzynarodowe prawo jazdy i odpowiednie ubezpieczenia, natomiast polskie prawo jazdy nie jest dokumentem uznawanym przez władze Tajlandii.  Drogi są w dobrym stanie, przynajmniej te łączące duże miasta i najważniejsze miejscowości turystyczne wybrzeża (przeważnie są to autostrady). Przejazd większością dróg jest darmowy, niemniej na niektórych odcinkach pobierane są niewysokie opłaty. Praktykowane jest oznakowanie informacyjne zarówno w języku tajskim, jak i angielskim.

Jakie są ograniczenia celne w Tajlandii?
W Tajlandii nie ma ograniczeń dotyczących wwozu pieniędzy, a za zakup niektórych towarów przy wylocie można uzyskać zwrot podatku VAT (aktualne stawki na stronie MSZ), niemniej wcześniej trzeba odebrać odpowiednie zaświadczenie z miejsca zakupu towarów. Zakazany jest wwóz narkotyków, broni palnej, materiałów pornograficznych oraz niektórych gatunków roślin i zwierząt. Restrykcyjny zakaz dotyczy wywozu statuetek i wizerunków Buddy (wymagane jest wcześniejsze zaświadczenie wystawiane przez Ministerstwo Sztuki). Zakaz ten nie dotyczy drobnych wyrobów rzemieślniczych sprzedawanych na potrzeby turystyczne.

Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Tajlandii?
Ze względu na wysokie koszty leczenia przed wylotem do Tajlandii zaleca się wykupienie międzynarodowego ubezpieczenia zdrowotnego. Usługi medyczne są na wysokim poziomie, niemniej ich ceny są dużo droższe w stosunku do krajów europejskich. Polisy polskich towarzystw ubezpieczeniowych są w Tajlandii uznawane, o ile mają swoje przedstawicielstwo na terenie kraju. W hotelach o wysokim standardzie działają indywidualne placówki medyczne zapewniające gościom odpowiednią opiekę.

Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach, przestrzegać podstawowych zasad higieny niezbędnych w krajach tropikalnych oraz zwracać uwagę na warunki w jakich przygotowuje się i przechowuje jedzenie. Turyści powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, gdyż woda z kranu nie jest zdatna do picia.

Szczepienia ochronne nie są wymagane, niemniej szczególnie w krajach tropikalnych istnieją zagrożenia sanitarno-epidemiologicznych, dlatego przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo i profilaktycznie zaszczepić się przed wskazanymi chorobami. Poszczególne zalecenia sanitarne pozwalające uniknąć zachorowania na różne choroby dostępne są na stronie internetowej Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Ważne informacje MSZ

Turyści z Polski zwolnieni są z obowiązku wizowego na pobyt turystyczny nie dłuższy niż 30 dni. Przy wjeździe i wyjeździe wymagany jest paszport z co najmniej 6-miesięcznym okresem ważności liczonym od daty planowanego opuszczenia terytorium Tajlandii. Na terenie państwa obowiązek meldunkowy dotyczy wszystkich przyjezdnych, a stosowny formularz można wypełnić w hotelach, pensjonatach itp.

Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie MSZ: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasady polskiej w Bangkoku: www.bangkok.polemb.net

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Królestwie Tajlandii
Tajlandia, Bangkok, 100/81-82. 25th floor. Vongvanij Building B, Rama 9 Road, Huaykwang, 10310
Tel.: +66 2645 0367- 9 Tel. dyżurny: +66 819 364 618 Faks: +66 2645 0365
bangkok.amb.sekretariat.@msz.gov.pl
www.bangkok.polemb.net

Tajlandia Wschodnia

Wybrzeże Andamańskie

Zatoka Tajlandzka

Zatoka Tajlandzka Płn.

Zatoka Tajlandzka Zach.

Tajlandia: Bangkok , Cieśnina Malakka , Hua Hin – Cha Am , Koh Samui , Krabi , Pattaya , Phuket , Równiny Centralne , Tajlandia Północna , Tajlandia Wschodnia , Wybrzeże Andamańskie , Zatoka Tajlandzka , Zatoka Tajlandzka Płn. , Zatoka Tajlandzka Zach.

Wybierz region Bangkok , Cieśnina Malakka , Hua Hin – Cha Am , Koh Samui , Krabi , Pattaya , Phuket , Równiny Centralne , Tajlandia Północna , Tajlandia Wschodnia , Wybrzeże Andamańskie , Zatoka Tajlandzka , Zatoka Tajlandzka Płn. , Zatoka Tajlandzka Zach.